Georges Demeulenaere

Georges Demeu was op tal van manieren beeldend creatief Hij werkte aanvankelijk ruimtelijk, om zich uiteindelijk vooral als schilder te profileren. Zijn sculpturen en keramieken zijn toonbeelden van een harmonisch structureren van ontleden en weer samenstellen op een meer welsprekende wijze. Het menselijke lichaam stond even model en verdween dan weer, ogenschijnlijk omdat het ritme was geworden, aaneenschakeling van gewrichten en van modules.

Veel in zijn werk kan men omschrijven als een ruimtelijk mediteren omtrent volumes die onderdelen zijn van een geheel en tevens zinspelingen, subtiele verwijzingen vlakten van licht met donkere contouren of omgekeerd donkere volumes die het licht opzoeken en innerlijke schaduwen dragen.

Dat ruimtelijke mediteren is een authentieke verworvenheid geworden die hij op letterlijk en figuurlijk schitterende wijze in zijn schilderijen heeft toegepast en op enthousiaste en lyrische wijze heeft uitgewerkt in een verbazingwekkend weergeven van wat evenzeer verbeelding als werkelijkheid was, evenzeer innerlijke emotie als beschrijven van wat eerder was gezien.

Hij schilderde naderhand hoofdzakelijk, zo niet uitsluitend, wat men geneigd is te omschrijven als landschappen die evenzeer stapelingen zijn als vlakte, monumenten van natuur waarin licht en donker een voorname rol krijgen toebedeeld. Zijn schilderen is een daad van vrijheid en bevrijding, vrijheid op het vlak van de thematiek en de beschilderde drager en bevrijding omdat hij het strikte onderscheid van beeldende disciplines allang overstegen had en eigenlijk bezig was met het bouwen van verhoudingen met het suggereren van structuren en verborgen bouwwerken.

Kenmerkend voor zijn schilderen is zijn enthousiast aanwenden van felle tinten zoals geel, die bij wijze van contrast diepte suggereren en die van het ‘landschap’ een bouwwerk maken een bevreemdende structuur, een lichtend eiland in een zwarte nacht een apotheose van luminositeit in een schaduwrijke vlakte.